O nas

Warszawa jest miastem, w którym głęboko zakorzenione są instytucjonalne tradycje wychowania fizycznego. Sięgają one drugiej połowy XVIII wieku i były związane z Collegium Nobilium, Szkołą Rycerską i Komisją Edukacji Narodowej.

Pierwsze instytucje zajmujące się w całości wychowaniem fizycznym powstały w latach dwudziestych i trzydziestych XIX wieku były to: Wojskowa Szkoła Pływania na Marymoncie oraz Instytut Teodora Mathersa. Początki zrzeszeń sportowych w Warszawie sięgają lat siedemdziesiątych XIX wieku. Właśnie w Warszawie powstało jedno z pierwszych w Europie Towarzystwo Wioślarskie (1878), kilka lat później Towarzystwo Cyklistów (1886), a także Towarzystwo Łyżwiarskie (1893). Potem było Towarzystwo “Sokół”, jego kobieca wersja – “Grażyna”, Towarzystwo Kolonii Letnich dla Kobiet Pracujących.

Przed pierwszą wojną światową rozpoczął działalność w Warszawie Klub Wioślarek (1912), którego działalność miała charakter pionierski, ale szersze warunki rozwoju uzyskał dopiero po roku 1918. Dalszy bardziej intensywny rozwój ruchu sportowego w Warszawie przypadł na początki odrodzenia się państwowości polskiej. Na Pradze rozwój sportu miał swoje początki już w Niepodległej Polsce. Na początku lat dwudziestych ubiegłego wieku powstały działające do dziś: Spółdzielczy Klub Sportowy “Drukarz” (1926) oraz Robotniczy Klub Sportowy “Orzeł” (1922).

Transformacja ustroju państwa zapoczątkowana w 1989 roku wprowadziła także zmiany w dotychczasowym systemie funkcjonowania sportu. Nie bez znaczenia było odejście od systemu planowania do gospodarki rynkowej, co w efekcie na początku przyniosło ograniczenie środków finansowych przekazywanych na sport z budżetu państwa, funduszy socjalnych zakładów pracy, czy związków zawodowych. Jednocześnie nowym elementem w systemie szeroko rozumianej kultury fizycznej było podjęcie działalności przez samorządy terytorialne, co wpłynęło na zwiększenie kontroli społecznej nad kierunkami rozwoju oraz wydatkami budżetowymi na kulturę fizyczną. Powstał również dynamicznie rozwijający się sektor prywatny, głównie w dziedzinie rekreacji i rehabilitacji, podniósł się standard usług rekreacyjnych, w organizacji kultury fizycznej pojawiły się elementy marketingu. Przyjęcie przez Sejm RP w styczniu 1996 roku Ustawy o Kulturze Fizycznej stworzyło podstawy prawne dla działalności podmiotów prawa handlowego również w dziedzinie kultury fizycznej. Ustawa umożliwiła stosowanie w tym sektorze zasad gospodarki rynkowej, uporządkowała sprawy sportu. Podpisanie Układu Europejskiego o Stowarzyszeniu RP ze Wspólnotami Europejskimi przez Polskę w 1991 roku spowodowało uwzględnienie m.in. przez samorząd terytorialny zadań wynikających z Europejskiej Karty Samorządu Terytorialnego w tym także zadań z dziedziny sportu.

W wyniku Ustawy o ustroju m.st. Warszawy z 1994 roku dawna Dzielnica Praga Północ podzielona została na Gminy Targówek i Białołęka oraz Dzielnicę Pragę Północ, w Gminie Centrum. W sytuacji nowej struktury terytorialnej na początku 1996 roku Zarząd Dzielnicy Praga Północ podjął decyzję o budowie hali sportowej z pełnym zapleczem. Budowę zakończono w 1997 roku. W czerwcu 1997 roku Uchwałą Rady Gminy Warszawa – Centrum został powołany Dzielnicowy Ośrodek Sportu i Rekreacji Dzielnicy Praga Północ w Gminie Warszawa­ Centrum, który to po zmianach wynikających z wprowadzenia w życie ustawy warszawskiej zmienił nazwę na Dzielnicowy Ośrodek Sportu i Rekreacji Dzielnicy Praga Północ m.st. Warszawy.

Kolejnym przełomowym momentem było podjęcie budowy kompleksu sportowo – rekreacyjnego przy ul. Jagiellońskiej 7. Budowę zakończono w kwietniu 2000 roku i w tym roku Uchwałą Zarządu Dzielnicy Praga Północ powierzono jego administrację również Dzielnicowemu Ośrodkowi Sportu i Rekreacji na Pradze Północ.

Od połowy 2008 roku wszedł w życie projekt budowy boiska sportowego ze sztuczną nawierzchnią wraz zapleczem sportowo biurowym. Obiekt, przy ul. Kawęczyńskiej 44 oddano do użytku w roku 2009.